Zapiski z podróży.

…navigare necesse est, vivere non est necesse…

Z lekka zimno. Dobrze, że mam chociaż czapke. Niby wrześniowy rejs, ale temperatura listopadowa. Jedyna zaleta takich wczesno jesiennych rejsów, jest to, że nie ma tłoku w marinach i można sobie spokojnie wybrać miejsce do cumowania. No i jest wiekszy wybór jachtów do wyczarterowania. Tak jak w tym przypadku. Chciałem się zabrać na jakiś ‘niekomercyjny’ rejs. Pojawiła się ciekawa oferta resju na 9 metrowym jachcie. Miało być nas czterech, ale jeden złamał ręke, a drugiemu odwołali urlop i musiał zostać w pracy. Tak więc zostało nas dwóch, ja i Tomek. I teraz płyniemy w kierunku Gotlandii. Jak wpólny rejs dwóch ludzi, którzy poznali się parę dni temu w Gdyni to całkiem nieźle nam idzie. Zmieniamy się co 8h. Praktycznie się nie widzimy. Tyle co w nawigacyjnej, podczas zmiany wacht, albo na fajce w środku nocy, gdy kiężyc oświetla pokład. Posiłki też raczej jadamy osobno. Zazwyczaj po wachcie lub tuż przed. W miedzyczasie jakiaś herbata, albo gorący kubek. Rytm wacht ułożył się samoistnie, bez jakiś grafików. 8h to dość długa służba, ale z drugiej strony, jeżeli wiatr się nie zmieni, tak jak teraz, że od 12h wieje pełny bajdewind lewego halsu, to nawet nie trzeba zmieniac halsu i nie potrzeba nikogo do kabestanu. Kto wie, może nawet uda się doplynąć do Visby na tym lewym halsie. Takie żeglowanie w dwie osoby, daje iluzje pływania samotnego. Sam jestem na pokładzie, przy żaglach, w nawigacyjnej. W kambuzie i tak druga osoba by się nie zmieściła. Z drugiej strony, podczas snu, po wachcie, oddajesz swoje życie w ręce kogoś, kogo jeszcze nie znałeś w zeszłym tygodniu. Czy on nie zaśnie? Czy nie zrobi błedu podczas nanoszenia pozycji, czy dobrze odczyta światło latarni na południowym brzegu Olandii? Czy..? Czy…? Z tymi pytaniami się kładę w koi. Z tymi pytaniami śpie, gdy śnie o Górach. Z tymi pytaniami się budzę niewyspany i zmęczony brakiem dobrego snu. Podejrzewam, że Tomek ma tak samo. Co zrobić. Trzeba zaufać.
Bez halsowania, przy obecnej sile i kierunku wiatru, do Visby powinniśmy dopłynąć w ciagu dwóch dób. Potem kilka godzin odpoczynku, spacery po murach miejskich i znowu wachty…

W Visby nie spedziliśmy zbyt wiele czasu. Chyba z pięć godzin. Potem odebraliśy prognoze. Była jasna. Na najbliższe 12h: 4-6 W-NW, na następne 24-48h 7-8 W-NW. Musieliliśmy opuścić port jak najszybciej, aby dopłynąć jak najbardziej na południe Bałtyku, zanim przyjdzie sztorm. Ustaliliśmy, że spotykamy się na jachcie za trzy kwadranse. W tym czasie udało mi się zrobić szybki spacer wśród starych murów, wejść na jeden z nich i przez chwile oglądać prom zbliżajacy się od strony stałego lądu. Jak wróciłem na jacht, Tomek już tam był. Wypiliśmy na szybko kawe, oddaliśmy cumy wyszliśmy z portu, nie wiedząc co nam przyniesie ten powrót do kraju i co się możę zdarzyć po drodze.
Także i tym razem rozkład wacht ułożył się samoczynnie. Nie były one już tak długie jak poprzednio, ale w związku z tężejącym wiatrem i rosnącą falą, nie dało się sterować jednej osobie, dłużej niż trzy, cztery godziny. Chociaż i taki okres czasu był wyczerpujący. Zawsze jeden z nas, gdy nie miał wachty, czuwał w nawigacyjnej w pół śnie, w ubraniu, gotowy do wyjścia na pokład gdyby coś się stało.Niespodziewana kawa, czy gorąca herbata, podana po dwóch godzinach wachty, napawała otuchą i dodawała sił do walki z wiatrem i wszechobecną woda, która wlewała się falami do kokpitu przez niskią owiewkę. Dobre ubranie chroniło nas przed zmoczeniem skóry, ale i tak zawsze coś się wlało przez kołnierz, albo rękawy. Ręce grabiały z zimna i wilgoci już po paru minutach wachty. Na dole nie było wiele lepiej, nawet po zrzuceniu cięzkiej od wody kurtki woda była wszędzie. Część wlewała się przez nieszczelne bulaje, część przez uchyloną suw klapę. Wilgoć panowała wszędzie.
Po paru godzinach żeglugi w takich warunkach, po zejściu z wachty, marzylismy tylko o suchym śpiworze i odrobinie płaskiej wody, aby podczas krótkiego snu nie było potrzeby zapierania się nogami o burtę.
W takich warunkach płynęliśmy w strone Helu przez prawie 2 doby. Poganiani przez fale i wiatr. Pływanie w pełnym baksztagu, to szybka jazda, ale bardzo wymagająca i niezbyt bezpieczna. Na zrolowanym foku i fragmencie grota średnio płynęliśmy 5,5 węzła. Chwilowe prędkości przy zjazdach z fal dochodziły do 7, 8 węzłow. Po minięciu cypla helskiego wszystko ucichło. Nagle to co było, sztorm, fale, przechyły odeszło. Tak jakby nigdy nie istniało. Jakby ostatnie 2 dni były tylko lekkim letnim podmuchem wieczornej bryzy. Już było dobrze. Płasko. Na Zatoce nie spotkaliśmy nikogo pod żaglami. Zgodnie z dawną tradycją żeglarską, powinni teraz ‘sztormować’ w najbliższej Tawernie.
My popłyneliśmy do Jastarni. Zacumowaliśmy. Obejrzeliśmy „Wielkopolskę”. Zmienilismy ciuchy na niemokre od wody. Po kąpieli zjedliśmy długo oczekiwany ciepły posiłek. Prosty gulasz ze słoika smakował jak danie w najlepszej restauracji. Potem był sen. Długi. Zasłużony. Głęboki. Dwa następne dni spędzilismy na nierobieniu nic na plaży. Skok do Gdyni i oddanie jachtu. Uścisk dłoni na pożegnanie. Bez słów.

SzuflaNdia