Prezent nie tylko pod choinkę.

Ksiażka „Jak niczego nie rozpętałem” weszła w II fazę konkursu.  Poniżej mały fragment, żeby pobudzić Wasze usta do uśmiechu, a palce do klikania. 

– Kiedy i dlaczego zmieniliście zdanie, podchorąży?
– Ale w jakiej sprawie, obywatelu majorze?
– To ja wam zadaję pytania, podchorąży, a wy na nie odpowiadacie. Nie
mylcie ról. I nie odpowiadajcie mi pytaniem na pytanie, które wam
zadałem w sprawie waszego wyjazdu do Syrii.
– Ja nigdy nie zmieniłem na ten temat zdania, obywatelu majorze.
– Jak to nie zmieniliście?! Przecież najpierw chcieliście jechać!
Lepiej przestańcie mataczyć i się przyznajcie. Uprzedzali mnie, że
twarda z was sztuka, ale ja nie z takimi dawałem sobie radę. Chcecie
wylądować w jednostce karnej?
– Melduję, że nie chcę, obywatelu majorze.
– To dobrze. Widzę, że się rozumiemy. Jesteście rozsądni. Powiedzcie mi wobec tego, kiedy i za czyją namową postanowiliście nie jechać do Syrii.
– …
– No, mówcie śmiało, przecież nic wam nie zrobię.
– Obywatelu majorze, ja nigdy nie chciałem jechać na Bliski Wschód.
– Jak to nigdy? To dlaczego się zgłosiliście?
– Ja się nie zgłaszałem, obywatelu majorze, pomylono mnie z kimś innym.
– Kto was pomylił z kimś innym?
– Nie wiem, obywatelu majorze. Zapewne ktoś w kancelarii jednostki.
– Co sugerujecie, podchorąży?
– Niczego nie sugeruję, obywatelu majorze.
– A ja wam powiem, co sugerujecie. Sugerujecie, podchorąży, że w
wojsku polskim panuje nieporządek. Oto, co sugerujecie.
– Nie, obywatelu majorze.
– Co „nie”? Macie czelność się ze mną nie zgadzać?!
– Nie, obywatelu majorze, zgadzam się oczywiście.
– Więc jednak utrzymujecie, że w wojsku jest nieporządek?
– Nie, obywatelu majorze, tego nie twierdzę. W wojsku panuje porządek.
– Aha! Przyłapałem was! Oto, jak pokrętne są wasze wyjaśnienia. Raz
mówicie, że nieporządek, a raz, że porządek. Raz chcecie jechać do
Syrii, a raz nie. Co chwilę zmieniacie zdanie. Jesteście jak… jak
sztandar łopocący na wietrze. Nie można się z wami dogadać… Powiedzcie mi, tak między nami, dlaczego właściwie nie chcecie jechać do tej Syrii?
– Mam żonę i małe dziecko, obywatelu majorze.
– To tym bardziej powinniście chcieć jechać!  Nie przekonaliście mnie.
– Nie znam też angielskiego, obywatelu majorze.
– O, to już jest jakiś argument. Ale skąd mam wiedzieć, że mogę wam
wierzyć? Udowodnijcie mi jakoś, że nie umiecie mówić po angielsku…

Jak podchorąży udowodnił swoją indolencję lingwistyczną dowiecie się z książki, którą znajdziecie w księgarni.