Przestroga …

Stara Ropucha, bardzo poważana wśród społeczności Mętnego Stawu, była tak stara, że nawet śluz na jej żabiej skórze za nic w świecie nie chciał błyszczeć. Nawet po setkach kąpieli błotnych, zażywanych ze wskazaną w jej wieku regularnością. Wiedziała więc co mówi, bogata w życiową eksperiencję, kiedy ostrzegała swą małą wnuczkę:
– Uważaj nade wszystko, by nie oddalać się od naszego Stawu. To niedobry okres. Kręci się teraz po okolicy ten przeklęty bocian, co roku skubaniec tutaj grasuje. Jak cię spostrzeże z dala od Stawu, nawet nie zauważysz, jak klapnie dziobem i pożre cię. On nie zna litości. No, masz tu te dwie smakowite muszki, co byś nie była głodna i zmykaj do zabawy.

Stara Ropucha, jeśli weźmiemy pod uwagę ogólne przesłanie jej przestrogi, miała rację. Natomiast nieco inaczej wyglądało to wszystko, gdy rozpatrzy się rzecz bardziej szczegółowo. Nie, nie martwcie się – wnuczka wróciła bezpiecznie nad Staw. Niemniej – nie zastała tam już babci. Stara Ropucha wylazła na brzeg, chciała trochę wygrzać zmęczone cielsko w słonecznych promieniach, chociaż żaden chyba lekarz by jej tego nie zalecił (pamiętajmy o tym kiepskim śluzie). Ale co tam konowały. Traf chciał, że ujrzała parę intensywnie kopulujących ślimaków. Ech, wróciły wspomnienia, dawne dobre czasy znów stanęły jej przed wyłupiastymi ślepiami. Patrzyła i patrzyła, zafascynowana okrutnie. Tymczasem słońce prażyło niemiłosiernie. Po trzech godzinach Stara Ropucha była martwa. Prezentowała się, mimo wszystko, dość godnie – jakby zdjęta z grilla. Los jej cielesnej powłoki mógł być przecież gorszy: mogła, na ten przykład, skończyć w trzewiach bociana. Podczas długiego żabiego życia nie przyszło jej chyba do głowy, że po śmierci będzie budzić ciekawość…

Zastanawiałam się, czy Ene chciał mi coś między wierszami powiedzieć. Że marny mój los, jak tak co chwilę będzie odczytywał moje: ” Ene, a mógłbyś coś …”. A potem sobie pomyślałam, że gdzie on drugą taką zrzędliwą Pstro znajdzie?