Zapach kobiety …

Każda rzecz ma swój zapach. To on przywołuje wspomnienia, to za jego sprawą rozniecają się pragnienia.
Miłosz spojrzał na niesioną różę. Chciał w Jowicie wyzwolić tęsknotę nie za różą, nie za jej pięknem, nie za jej czerwienią, tylko za tym wszystkim co ona symbolizuje. Miał tę świadomość, że Jowita zrozumie jego intencje i doskonale wiedział, że sięganie do symboli, uzdrawia i wzbogaca ich związek. To symbole docierają do najgłębszych pokładów podświadomości, do tej części wspólnej wszystkim ludzkim pokoleniom, do tej nierozerwalnej części ludzkiej natury, do tych pierwotnych cząstek, z których składają się zarówno człowiek jak i róża. Minął czas gdy cieszyli się swoją powierzchnowością. Ich pragnienia już tym się nie karmiły. Miłosz pragnął zrobić krok dalej i dotrzeć do najdalszych zakątków ludzkich emocji, tych mocno skrytych, trudnych do wydobycia, ale najbardziej silnych w oddziaływaniu.
Róża pachniała w jego dłoniach. Czuł ją. Pomyślał, że zapach i miłość są nieuchwytne, mogą istnieć tylko w danej chwili. Przecież to nawet lepiej, bo człowiek też żyje w chwili obecnej, nigdy inaczej, chociaż zdaje się wyraźnie o tym zapominać wplatając w swoje myśli przyszłe marzenia lub minione chwile. Wtedy to Miłosz uznał, że człowiek ma dużo wspólnego z miłoscią, być może to nawet jego życiowe przeznaczenie.
Jowita w drzwiach przywitała go błyskiem w oku i delikatnym uśmiechem na twarzy. Ale nie to przykuło jego zmysły. Miłosz czuł zapach perfum. Zapach miał tę przewagę, że nawet kiedy zamknie się oczy on nadal będzie towarzyszem, on nadal będzie działał i pobudzał w wyobraźni najpiękniejsze scenariusze. Któż to mógł wiedzieć jaki to składnik zapachu, jaka to substancja chemiczna w nim obecna zawładnęła Miłoszem. Może to górska roślina z odległych stoków, w swojej tęsknocie za towarzystwem wyprodukowała w sobie tę chemię, a może to jedno z łąkowych ziół przebijających się ku słońcu. Nie szukał natrętnie tej odpowiedzi. Ważne, i nie miał co do tego wątpliwości, że w zapachu odnalazł tą cząstkę wszechświata wspólną wszystkim czystym i nieskażonym żyjącym bytom na ziemi, na tej ziemi, na której i mu przyszło żyć i zmagać się z przeciwnościami. oraz ze społecznym wykoślawieniem jakie obecnie stwało się bezsprzecznie normą. Z tej płaszczyzny cenił sobie taką chwilę jak ta. Za współudział tworzenia takich chwil gotów był dać się ukarać
– może już wejdziesz romantyku – Jowita wyrwała Miłosza z zamyślenia
– pani mówi do mnie? – uśmiechnął się
– tak, mówię do pana z różą. Czas już z nią się rozstać. Mam na nią apetyt.
– świetnie, ofiarowuję ją całą wraz z tym co w sobie zawiera, taki mam właśnie plan
Jowita wzięła różę w dłonie, powąchała ją i patrząc na Miłosza powiedziała – chodź.

Odarty