Rozmowy kontrolowane.

(…)

– ale możesz mi przybliżyć zagadnienie
– a do czego mam zagadnienie przybliżyć? masz jakieś preferencje co do tego?
– zagadnienie możesz przybliżyć mi ustnie
– ja to się boję żeby to zagadnienie nie stanęło w miejscu, chyba lepiej kontynuować, bo zawsze fajnie to brzmi w ustach
– nie no, jak zagadnienie stanie w miejscu, to aż tak coś za gardło chwyci, że człek się dusić zaczyna, mus kontynuować
– oj nie chciałbym Ci tak wpychać tematu w usta bez Twojej woli na kontynuację
– ale jak już się w usta temat wciśnie, to trzeba go rozwiązać do końca
– powoli rozwijać, potem przyspieszyć tempo, żeby temat przy końcówce brzmiał najciekawiej, bo i zaciekawienie rośnie
– końcówka tematu zazwyczaj trwa kilka sekund, ale to miłe uczucie, coś w rodzaju spełnienia, dojścia do pewnych wniosków
– tak, a jak już się razem dochodzi do wniosków, to dopiero euforia
– szkoda tylko, że ta zgodność w temacie trwa tak krótko
– no wiesz, potem ten temat znowu można pociągnąć
– jasne, powtarzalność w temacie jest jak najbardziej na miejscu
– tam powtarzalność ,jest tyle form przekazu jednego zagadnienia
– oczywiście, najważniejszy jest wspólny język
– no ba! język to podstawa, Ty wiesz jak się dobrze temat ciągnie przy takim zwyczajnym biurku?
– ja uważam, że miejsce akurat nie jest ważne, bo kontynuować wątek można też w lesie, używając głośniej argumentów
– nie no, siła argumentu musi być użyta, wtedy zapierasz się przy własnym zdaniu, a druga osoba napiera ze swoim i tak powoli, powoli, dochodzi się, do wspólnych wniosków

Umiejętne kontrolowanie emocji skapujących z opuszków palców na klawiaturę jest trudną sztuką. Przekłuwanie uczuć na reakcje, jest zależne wyłacznie od nas. Dlatego nie widzimy rzeczy takimi jakimi są, tylko takimi, jakimi my w danej chwili jesteśmy.