Nasza pierwsz(o)a majówka.

PSTRO

Pomysł spotkania zaszumiał w głowie tak nagle, że ani się obejrzałam, stałam z walizką typu „Jaś Fasola” przed drzwiami Maskany wycierając klapki z Tesco łydkę o łydkę, bo wartburg tejże się zepsuł i musiałam z PKSu dymać przez pola 3 km. Po kilkunastu minutach (kiedy moje kostki u palców słaniały się już od pukania) raczyła otworzyć. No i tutaj mnie zazdrość zeżarła prawie do kości, a że miała co żreć, więc mogłam tak stać osłupiała i stać. Maskana schudła do rozmiaru 54 i to nie były czcze przechwałki. Maskany jest mniej o całe cztery rozmiary i nie o stopie tutaj mowa . Po dłuższej chwili mierzenia się wzrokiem w obwodzie, zerkania na swoje fartuchy, padłyśmy sobie w ramiona. Zaczęła mnie ściskać nie mniej jak uczucie głodu. Stwierdziłam, że skoro zazdrość mnie jadła, to zjadłabym coś i ja. Tak więc pierwszym pomieszczeniem które zwiedziłam była kuchnia. Tam też zabawiłam do wieczora. Prawdziwość słów Maskany że cztery razy po cztery siaty targała do domu, bynajmniej nie była przesadzona. A potem to już hulanki i swawola, po których nastał dzień drugi. Obudził mnie gorąc na zewnątrz i susza w ustach. Sobie myślę: zaspałam!. Ale pociągnęłam nosem, rosołu czuć nie było. Więc drugi raz zebrałam się w sobie i pomyślałam (już widzę zazdrość w waszych oczach), że Maskana zaspała. Wychodzę więc do sieni i krzyczę: Maskana! A rosół gdzie?! Po czym widzę lecący w moją stronę rondel i okrzyk: daj żyć! szósta osiemnaście jest! jeszcze kogut śpi !

MASKANA

– mask! jadę!
– gdzie?
– no jak gdzie? do cie!

Zza drzwi słyszę pukanie. Jest coraz głośniejsze i szybsze. Przeradza się w stukanie. Potem w łomot.
„o rety! komornik! chodu mask! pod łóżko! nie! do szafy!”
Ogarnęła mnie ciemość. I mole. Leżę zwinięta w kłębek na dnie. Modlę się do Boga, żeby mnie zostawił. Błagam w myślach o jeszcze jeden tydzień. Nasłuchuję. Łomotanie nie ustaje… Aaaaaaaaaaaa niech mnie ktoś uratujeeeeeeeeeee.
Straciłam rachubę czasu. Już nie wiem jak długo siedzę w tej szafie. Mam wrażenie, że siedzę tu od poczęcia. Już nie czuję strachu a jedynie wszechogarniający ból nadchodzący falami.
Mam omamy. I osłuchy też. Słyszę głosy. Właściwie jeden. Piskliwy, wręcz błagalny.
„mask otwórz, to ja Pstro”.
„Pstro? Pstro??? Ło matko! Pstro!!!”
Wyskakuję z szafy. Pędzę do drzwi. Rzut oka w wizjer. Podwójne „D”. Tak! to Pstro! Szczęk zamka. Drzwi się uchylają i…
Wykorzystując swoją naturalną zdolność wciskania Pstro wpada do sieni z takim samym impetem, z jakim wdziera się do Biedronki, kiedy mają promocję na boczek. Patrzę na jej walizę i pytam – przyjechałaś na miesiąc, czy jak? Nie odpowiada tylko chwyta mnie w ramionaałałała. Cmok, cmok. Cmokcmokcmok.
Znów dotykam stopami ziemi. Powoli otwieram oczy. Nie ma jej. Rozglądam się wokół. Zniknęła.
„Pstro. Pstroooo… Gdzie jesteś?”
„w lodówce mask. W lodówce.”
Jadłyśmy. Tańczyłyśmy. Jadłyśmy. Śpiewałyśmy. Jadłyśmy. Rozmawiałyśmy. Jadłyśmy. I jeszcze jadłyśmy…
Gdy nastał blady świt padłam na materac tak zmęczona, jakbym przytargała do chałupy dwa wory ziemniaków z Lidla. Gdy Morfeusz słodko koił me zmęczone oczy, usłyszałam przeraźliwy wrzask: „Maskana! A rosół gdzie?!” Spojrzałam na wieżę zegarową ratusza i nie mogłam uwierzyć – szósta osiemnaście!