Ufność skażona życiem.

Dawno temu usłyszała: nie ufaj ludziom których podziwiasz, bo to właśnie oni zadadzą ci najgłębsze, najboleśniejsze, najtrudniej gojące się rany. Pomyślała, że jeśli świat tak właśnie jest skonstruowany, to może brak jakichkolwiek oczekiwań wobec bliźnich spowoduje, że nigdy nie pozna gorzkiego smaku zawodu. W obawie przed światem, przed ludźmi, przed samą sobą założyła maskę. Słysząc pytanie – ufasz mi? odpowiadała – teoretycznie. Trwała w tym zawieszeniu do dnia, w którym zaczęła czuć, że maska, którą przywdziała, to jej własna twarz.

I przyszedł czas na refleksje. Nie chciała każdego dnia stać nad przepaścią, nie chciała dławić się strachem. Wątpliwości, które nią targały, które ją paraliżowały zaczęły odbijać się czkawką. Zrozumiała, że brak zaufania prowadzi do wewnetrznej samotności. Dojrzała do wolności. Nie potrafiła jej jednak zdefiniować. Pewnie dlatego, żeby sie nie pogubić włączyła wiarę. Wiarę w drugiego człowieka. Uwierzyła w siebie. Konsekwencją tej wiary było kiełkujące zaufanie. Budowała cegła po cegle, każdego dnia, absolutne, wrecz dziecinne zaufanie do własnego ja. Wzięła odpowiedzialność za swoje decyzje. Uczyła się życia na nowo…

Nie raz przekroczyła bramę ziemskiego piekła, ale dziś ma świadomość, że pomimo racjonalnej kalkulacji ryzyka związanego z zaufaniem, czasem ulegnie korozji…  dziś wie, że się ugina, lecz złamać się nie da… Czego i Wam życzę.