O sobie samym …

Bardzo się myli ten, kto sądzi, że cały swój żywot ograniczam do ścian mojego królestwa, że cały mój czas, nadzieje i marzenia skupiam na klawiszach monitora. O nie, nie, nie. Mój dom ma okna, ma drzwi. Gdy leniwe słońce kilkoma promykami daje zachętę na dobry dzień, wielu może mnie zobaczyć spacerującego. Często z książką, wystawiając myśli na wiatr, kreowałem się w oczach lokalnej społeczności  na dziwaka. Ta myśl jednak nie trawiła moich wnętrzności, nie powodowała napływu uczucia wstydu. Siadałem na ławce, siadałem na trawie. W tym cichym bezruchu, w tym psychodelicznym zapatrzeniu się, wiele rozchodziło się fal mózgowych, dając najprzerózniejsze odczucia, po zachwyt odkrywcy aż do odczuć pokręconego głupca. A kiedy wszystko wymyka się spod kontroli, nie angażujesz sił na walkę z tym. Ty wtedy jesteś. Wtedy zaczynasz przygladać się swoim myślom, zaczynasz się nawet nimi fascynować, i dziwisz się nagle, że taki inny Ty mieszka w Tobie.
Taki właśnie ja, nie raz witam wiosnę leżąc na ciepłej ziemi. W te dni, gdy Pan Słońce promieniami zapładnia Ziemię, w te dni, gdy wszystko oczekuje na sygnał startu, promienie mają najwięcej energii, i wtedy to właśnie cały świat oczekuje by poświęcić najwięcej mu uwagi. Kiedy taki rozgrzany energią życia, jej ciepłem, jej oszukańczą nadzieją, próbowałem wstawać moje całe ciało protestowało bólem, moje ciało zsyłało na mnie niechęć do powrotu. Pod plecami czułem gąbczastą materię, która wtulała mnie coraz bardziej.
Byłem kiedyś niestrudzonym poszukiwaczem sensu, wciąż bez efektu, wciąż z balastem porażek, ale kiedy olałem to wszystko, kiedy szczerze to olałem, nie angażując ani cząstki siebie w te poszukiwania, obrazy, myśli, przeświadczenia zaczęły mnie zasypywać. Wtargnęły do wnętrza mnie samego, do snów, opanowały kroki…

Odarty